Publikacja zawiera wybór stosunkowo łatwiejszych etiud Dotzauera z opp. 47, 107, 120, 126, 160 oraz z jego podręcznika "Méthode de violoncelle".

Józef Elsner (1769–1854) – kompozytor, dyrygent, wydawca, teoretyk muzyki, pedagog muzyczny – znany przede wszystkim jako nauczyciel i przyjaciel Chopina. Urodzony w Grodkowie w śląskiej rodzinie mówiącej po niemiecku, już od dziecka miał styczność z muzyką. We Wrocławiu w szkołach u dominikanów i jezuitów śpiewał w chórach i grał na skrzypcach, wcześnie też zaczął komponować. Ze Śląska trafił do polskiego Lwowa, w którym jego utwory i działalność kapelmistrzowska spotkały się z aprobatą publiczności. Tamże poznał Wojciecha Bogusławskiego, za którego namową zaczął się uczyć polskiego i komponować polskie opery. W roku 1799 przeniósł się wraz z Bogusławskim do Warszawy, rozpoczynając nowy, ponad 50-letni rozdział swego pracowitego życia. W stolicy był wieloletnim dyrektorem muzyki w Teatrze Narodowym (skomponował dla niego ponad 20 oper), wydawał miesięcznik nutowy „Wybór Pięknych Dzieł Muzycznych i Pieśni Polskich”, opublikował m.in. Rozprawę o metryczności i rytmiczności języka polskiego, tworzył i prowadził szkoły muzyczne – ze Szkołą Główną Muzyki na czele, w której pod jego profesorskim okiem studiował Fryderyk Chopin. Całkowicie spolonizowany, stał się gorącym polskim patriotą. Od swych studentów-kompozytorów otrzymał pierścień z napisem „Twórcy muzyki polskiej, młodzież”.

Starannie opracowany zbiór dzieł J.S. Bacha oraz  A. Corellego stworzony przez Mirosława Gąsieńca jest idealnym narzędziem do rozwijania umiejętności muzycznych dzieci i młodzieży.
Zawarte w nim utwory, takie jak „Mussette” czy „Menuet” Bacha oraz „Sarabanda” Corellego, nie tylko wprowadzą młodych wykonawców w świat klasyki, ale także pomogą im wyrobić nawyki dobrego smaku artystycznego. Zbiór ten stanowi doskonałą bazę do kształtowania umiejętności technicznych oraz interpretacyjnych, a jego różnorodność sprawia, że jest atrakcyjny zarówno dla początkujących, jak i bardziej zaawansowanych muzyków.
Idealny wybór dla szkół muzycznych, nauczycieli oraz rodziców pragnących wprowadzić swoje dzieci w świat piękna muzyki.

PWM (Polskie Wydawnictwo Muzyczne) – "Zagrajmy razem" to zbiór utworów autorstwa Romualda Twardowskiego, przeznaczony dla dzieci i młodzieży uczących się gry na skrzypcach, a dokładniej do gry w duecie – czyli na dwoje skrzypiec. Duety skrzypcowe dla dzieci to pedagogiczna publikacja zawierająca łatwe i melodyjne utwory na dwoje skrzypiec, idealna do:
- nauki gry zespołowej (kameralistyki)
- rozwijania poczucia rytmu, intonacji i współpracy między młodymi muzykami
- urozmaicania lekcji skrzypiec lub zajęć zespołów smyczkowych

Jean-Philippe Rameau (1683?–1764) – francuski kompozytor i jeden z czołowych teoretyków muzyki. Niewiele o kompozytorze wiadomo sprzed 1722 roku, kiedy przyjechał do Paryża w celu wydania przełomowego dla historii muzyki Traité de l’harmonie, który wzbudził żywe zainteresowanie nie tylko muzyków, lecz także pisarzy i ludzi nauki (m.in. Diderota), ponieważ stworzyło to podwaliny harmoniki funkcyjnej i systemu dur–moll. Później przez ponad 20 lat działał jako organista w różnych kościołach i katedrach, nauczał muzyki oraz komponował, głównie na klawesyn. Zadebiutował jako kompozytor operowy dopiero w wieku 50 lat, a jego muzyka do opery Hippolyte et Aricie wstrząsnęła środowiskiem melomanów. Podzielili się oni na tych, którzy doceniali jego umiejętności kompozytorskie, bogactwo harmoniki i instrumentacyjnej kolorystyki uwydatniającej zróżnicowane nastroje i emocje, oraz tych, którzy zarzucali mu, że zerwał niejako z tradycją Lully’ego, uważanego za ojca francuskiej opery. To zapoczątkowało spór lullystów z ramistami – wpisujący się w spór buffonistów z antybuffonistami.

Muzykowanie – tak jak zabawa – przynosi grającemu wiele radości, a gdy możliwe jest wspólne muzykowanie, z kolegami ze szkoły, tej radości jest o wiele więcej. Suitę g-moll w starodawnym stylu napisałem dla swoich uczniów, by mogli razem i bawić się, i rozwijać swoje umiejętności. Mam nadzieję, że wraz z tą publikacją grono młodych miłośników kameralistyki będzie się rozszerzać. Zachęcam gorąco do korzystania z różnych możliwości obsadowych, jakie daje ten utwór: może go wykonywać czworo skrzypków, ale także tradycyjny kwartet smyczkowy.

Chciałbym złożyć na Państwa ręce niniejsze wydanie Brzmiącowych nutek, które dzięki uprzejmości Doroty Obijalskiej i Marcina Wawruka– autorów Skrzypiących nutek – mogłem ukazać w odsłonie wiolonczelowej. Jest to, jak mówią inicjatorzy pierwotnej wersji skrzypcowej, zbiór „piosenek bez słów” inspirujących do zabawy oraz odkrywających jej potencjał. Ideą tych kompozycji, obejmujących cały wachlarz zagadnień zarówno technicznych, jak i muzycznych, jest dopełnienie codziennej literatury kierowanej do naszych najmłodszych artystów.

O inspirującej roli muzyki Chopina najlepiej świadczy fakt, iż większość z 230 oryginalnych utworów tego polskiego kompozytora doczekało się w XIX i XX wieku ponad 4000 rozmaitych transkrypcji na instrumenty solowe z towarzyszeniem fortepianu (na skrzypce, altówkę, wiolonczelę, kontrabas, obój, klarnet, fagot, saksofon, trąbkę, róg, puzon, gitarę), na głos z fortepianem (z tekstem lub jako wokalizy) czy na zespoły kameralne i orkiestrowe. Autorami owych opracowań byli często znakomici kompozytorzy lub wykonawcy: Fritz Kreisler, Karol Lipiński, Pablo Sarasate, Aleksander Głazunow, Ferdinand Büchner, Ferenc Liszt, Paulina Viardot-Garcia czy Jean Francaix. Zbiorem ''Słynne transkrypcje'' pragniemy przypomnieć najciekawsze i najbardziej twórcze opracowania muzyki Chopina, dokonane na przestrzeni ostatnich stu pięćdziesięciu lat.

VIII wydanie popularnej monografii poświęconej osobie i twórczości F. Chopina Monografia ujęta w niezwykle interesującej szacie literackiej. Iwaszkiewicz podaje fakty i domysły, stara się wyjaśnić nieporozumienia i legendy, którymi obrosła biografia kompozytora. Opiera się przede wszystkim na korespondencji od i do Chopina oraz na wszelkich słowach współczesnych Fryderykowi i piszących o nim. W wyborze i ocenie przedstawianych osób, sytuacji Iwaszkiewicz kieruje się subiektywizmem, jednak mając przed sobą bardzo wyraźnie wytyczony cel: stworzyć prawdziwy obraz życia i wewnętrznego rozwoju Chopina. Jego sylwetka jest mocno osadzana w środowisku, w którym w danym momencie życia przebywał, czy to warszawskie czy paryskie także podlega indywidualnej ocenie Iwaszkiewicza. Pomaga to Autorowi pokazać, w jaki sposób określone warunki bytowe i towarzyskie wpływały na pracę twórczą kompozytora. Nie ma tu trudnych analiz muzykologicznych, są anegdoty, ciekawe, czasem bardzo cięte charakterystyki osób, zdarzeń. Uderza miłość do muzyki i niesamowity szacunek dla Chopina i jego twórczości.

Franciszek Lessel (1780–1838) – kompozytor i pianista, ale też… dyrygent, pedagog, architekt, ogrodnik, agronom, medyk, zarządca i inspektor. Syn Wincentego Lessla – nadwornego muzyka na słynnym dworze książąt Czartoryskich w Puławach. Uczeń Józefa Haydna – jeden z nielicznych tak wysoko cenionych przez mistrza. Bezpośredni poprzednik Chopina w muzyce fortepianowej i we wczesnym stylu romantycznym. Jego życie jest owiane mnóstwem tajemnic dotyczących pochodzenia, z których wielu pewnie nigdy nie uda się odkryć. Niesłusznie zapomniany, a bardzo wartościowy autor symfonii, kwartetów smyczkowych, triów fortepianowych, utworów kameralnych. Autor pieśni do znanego zbioru Śpiewów historycznych Juliana Ursyna Niemcewicza i pierwszego koncertu fortepianowego w muzyce polskiej. Zrazu obiecujący wirtuoz i kompozytor z czasem porzucił zawód muzyka, aby utrzymać rodzinę – został zarządcą w domach arystokracji i inspektorem w szkołach.