Publikacja zawiera dwa utwory Aleksandra Pogorilca – „Dumka” oraz „Chińska Polka”, które stanowią doskonały wybór dla pedagogów poszukujących inspirujących materiałów dla swoich uczniów.

Wyjątkowy zbiór łatwych utworów W.A. Mozarta stworzony przez Mirosława Gąsieńca, który z pasją podjął się opracowania tych kompozycji na dwoje skrzypiec, wiolonczelę i fortepian. Dzięki zbiorowi młodzi muzycy mogą zgłębiać przystępną literaturę muzyczną o wysokich walorach artystycznych. Kompozycje takie jak „Menuet” i „Allegro” Mozarta czy aria z opery „Wesele Figara” to doskonałe pozycje, które wprowadzą młodych wykonawców w świat klasyki, pomagając im jednocześnie rozwijać muzyczną wrażliwość. To idealne rozwiązanie dla nauczycieli, szkół muzycznych oraz rodziców pragnących wspierać rozwój muzyczny swoich dzieci i wprowadzać je w piękno klasycznej muzyki.

Utwór zawiera kilka podstawowych problemów gry skrzypcowej, ale wprowadza również nowe dla dziecka środki wykonawcze, np. flażolet, duże skoki czy pizzicato lewą ręką. Wariacje były wykonywane przez wielu młodych skrzypków i pianistów, wzbudzając często uśmiech u dziecięcej publiczności, głównie ze względu na znajomość piosenki Lecha Miklaszewskiego Uczeń pierwszej klasy.

Grażyna Krzanowska

Publikacja zawiera wybór stosunkowo łatwiejszych etiud Dotzauera z opp. 47, 107, 120, 126, 160 oraz z jego podręcznika "Méthode de violoncelle".

Józef Elsner (1769–1854) – kompozytor, dyrygent, wydawca, teoretyk muzyki, pedagog muzyczny – znany przede wszystkim jako nauczyciel i przyjaciel Chopina. Urodzony w Grodkowie w śląskiej rodzinie mówiącej po niemiecku, już od dziecka miał styczność z muzyką. We Wrocławiu w szkołach u dominikanów i jezuitów śpiewał w chórach i grał na skrzypcach, wcześnie też zaczął komponować. Ze Śląska trafił do polskiego Lwowa, w którym jego utwory i działalność kapelmistrzowska spotkały się z aprobatą publiczności. Tamże poznał Wojciecha Bogusławskiego, za którego namową zaczął się uczyć polskiego i komponować polskie opery. W roku 1799 przeniósł się wraz z Bogusławskim do Warszawy, rozpoczynając nowy, ponad 50-letni rozdział swego pracowitego życia. W stolicy był wieloletnim dyrektorem muzyki w Teatrze Narodowym (skomponował dla niego ponad 20 oper), wydawał miesięcznik nutowy „Wybór Pięknych Dzieł Muzycznych i Pieśni Polskich”, opublikował m.in. Rozprawę o metryczności i rytmiczności języka polskiego, tworzył i prowadził szkoły muzyczne – ze Szkołą Główną Muzyki na czele, w której pod jego profesorskim okiem studiował Fryderyk Chopin. Całkowicie spolonizowany, stał się gorącym polskim patriotą. Od swych studentów-kompozytorów otrzymał pierścień z napisem „Twórcy muzyki polskiej, młodzież”.

Starannie opracowany zbiór dzieł J.S. Bacha oraz  A. Corellego stworzony przez Mirosława Gąsieńca jest idealnym narzędziem do rozwijania umiejętności muzycznych dzieci i młodzieży.
Zawarte w nim utwory, takie jak „Mussette” czy „Menuet” Bacha oraz „Sarabanda” Corellego, nie tylko wprowadzą młodych wykonawców w świat klasyki, ale także pomogą im wyrobić nawyki dobrego smaku artystycznego. Zbiór ten stanowi doskonałą bazę do kształtowania umiejętności technicznych oraz interpretacyjnych, a jego różnorodność sprawia, że jest atrakcyjny zarówno dla początkujących, jak i bardziej zaawansowanych muzyków.
Idealny wybór dla szkół muzycznych, nauczycieli oraz rodziców pragnących wprowadzić swoje dzieci w świat piękna muzyki.

PWM (Polskie Wydawnictwo Muzyczne) – "Zagrajmy razem" to zbiór utworów autorstwa Romualda Twardowskiego, przeznaczony dla dzieci i młodzieży uczących się gry na skrzypcach, a dokładniej do gry w duecie – czyli na dwoje skrzypiec. Duety skrzypcowe dla dzieci to pedagogiczna publikacja zawierająca łatwe i melodyjne utwory na dwoje skrzypiec, idealna do:
- nauki gry zespołowej (kameralistyki)
- rozwijania poczucia rytmu, intonacji i współpracy między młodymi muzykami
- urozmaicania lekcji skrzypiec lub zajęć zespołów smyczkowych

Jean-Philippe Rameau (1683?–1764) – francuski kompozytor i jeden z czołowych teoretyków muzyki. Niewiele o kompozytorze wiadomo sprzed 1722 roku, kiedy przyjechał do Paryża w celu wydania przełomowego dla historii muzyki Traité de l’harmonie, który wzbudził żywe zainteresowanie nie tylko muzyków, lecz także pisarzy i ludzi nauki (m.in. Diderota), ponieważ stworzyło to podwaliny harmoniki funkcyjnej i systemu dur–moll. Później przez ponad 20 lat działał jako organista w różnych kościołach i katedrach, nauczał muzyki oraz komponował, głównie na klawesyn. Zadebiutował jako kompozytor operowy dopiero w wieku 50 lat, a jego muzyka do opery Hippolyte et Aricie wstrząsnęła środowiskiem melomanów. Podzielili się oni na tych, którzy doceniali jego umiejętności kompozytorskie, bogactwo harmoniki i instrumentacyjnej kolorystyki uwydatniającej zróżnicowane nastroje i emocje, oraz tych, którzy zarzucali mu, że zerwał niejako z tradycją Lully’ego, uważanego za ojca francuskiej opery. To zapoczątkowało spór lullystów z ramistami – wpisujący się w spór buffonistów z antybuffonistami.

Muzykowanie – tak jak zabawa – przynosi grającemu wiele radości, a gdy możliwe jest wspólne muzykowanie, z kolegami ze szkoły, tej radości jest o wiele więcej. Suitę g-moll w starodawnym stylu napisałem dla swoich uczniów, by mogli razem i bawić się, i rozwijać swoje umiejętności. Mam nadzieję, że wraz z tą publikacją grono młodych miłośników kameralistyki będzie się rozszerzać. Zachęcam gorąco do korzystania z różnych możliwości obsadowych, jakie daje ten utwór: może go wykonywać czworo skrzypków, ale także tradycyjny kwartet smyczkowy.

Chciałbym złożyć na Państwa ręce niniejsze wydanie Brzmiącowych nutek, które dzięki uprzejmości Doroty Obijalskiej i Marcina Wawruka– autorów Skrzypiących nutek – mogłem ukazać w odsłonie wiolonczelowej. Jest to, jak mówią inicjatorzy pierwotnej wersji skrzypcowej, zbiór „piosenek bez słów” inspirujących do zabawy oraz odkrywających jej potencjał. Ideą tych kompozycji, obejmujących cały wachlarz zagadnień zarówno technicznych, jak i muzycznych, jest dopełnienie codziennej literatury kierowanej do naszych najmłodszych artystów.

O inspirującej roli muzyki Chopina najlepiej świadczy fakt, iż większość z 230 oryginalnych utworów tego polskiego kompozytora doczekało się w XIX i XX wieku ponad 4000 rozmaitych transkrypcji na instrumenty solowe z towarzyszeniem fortepianu (na skrzypce, altówkę, wiolonczelę, kontrabas, obój, klarnet, fagot, saksofon, trąbkę, róg, puzon, gitarę), na głos z fortepianem (z tekstem lub jako wokalizy) czy na zespoły kameralne i orkiestrowe. Autorami owych opracowań byli często znakomici kompozytorzy lub wykonawcy: Fritz Kreisler, Karol Lipiński, Pablo Sarasate, Aleksander Głazunow, Ferdinand Büchner, Ferenc Liszt, Paulina Viardot-Garcia czy Jean Francaix. Zbiorem ''Słynne transkrypcje'' pragniemy przypomnieć najciekawsze i najbardziej twórcze opracowania muzyki Chopina, dokonane na przestrzeni ostatnich stu pięćdziesięciu lat.

VIII wydanie popularnej monografii poświęconej osobie i twórczości F. Chopina Monografia ujęta w niezwykle interesującej szacie literackiej. Iwaszkiewicz podaje fakty i domysły, stara się wyjaśnić nieporozumienia i legendy, którymi obrosła biografia kompozytora. Opiera się przede wszystkim na korespondencji od i do Chopina oraz na wszelkich słowach współczesnych Fryderykowi i piszących o nim. W wyborze i ocenie przedstawianych osób, sytuacji Iwaszkiewicz kieruje się subiektywizmem, jednak mając przed sobą bardzo wyraźnie wytyczony cel: stworzyć prawdziwy obraz życia i wewnętrznego rozwoju Chopina. Jego sylwetka jest mocno osadzana w środowisku, w którym w danym momencie życia przebywał, czy to warszawskie czy paryskie także podlega indywidualnej ocenie Iwaszkiewicza. Pomaga to Autorowi pokazać, w jaki sposób określone warunki bytowe i towarzyskie wpływały na pracę twórczą kompozytora. Nie ma tu trudnych analiz muzykologicznych, są anegdoty, ciekawe, czasem bardzo cięte charakterystyki osób, zdarzeń. Uderza miłość do muzyki i niesamowity szacunek dla Chopina i jego twórczości.

Franciszek Lessel (1780–1838) – kompozytor i pianista, ale też… dyrygent, pedagog, architekt, ogrodnik, agronom, medyk, zarządca i inspektor. Syn Wincentego Lessla – nadwornego muzyka na słynnym dworze książąt Czartoryskich w Puławach. Uczeń Józefa Haydna – jeden z nielicznych tak wysoko cenionych przez mistrza. Bezpośredni poprzednik Chopina w muzyce fortepianowej i we wczesnym stylu romantycznym. Jego życie jest owiane mnóstwem tajemnic dotyczących pochodzenia, z których wielu pewnie nigdy nie uda się odkryć. Niesłusznie zapomniany, a bardzo wartościowy autor symfonii, kwartetów smyczkowych, triów fortepianowych, utworów kameralnych. Autor pieśni do znanego zbioru Śpiewów historycznych Juliana Ursyna Niemcewicza i pierwszego koncertu fortepianowego w muzyce polskiej. Zrazu obiecujący wirtuoz i kompozytor z czasem porzucił zawód muzyka, aby utrzymać rodzinę – został zarządcą w domach arystokracji i inspektorem w szkołach.

Mieczysław Wajnberg (1918–1996) – może to być zaskakujące, ale ze statystyk programów koncertowych i nagrań płytowych wynika, że jest dziś najczęściej wykonywanym i nagrywanym kompozytorem polskim po Chopinie. Urodził się w Warszawie jako pierwszy kompozytor w niepodległej od miesiąca Polsce. Los rzucił go w wieku do 20 lat do ZSRR, gdzie pozostał do końca życia. Tam cieszył się pewnym uznaniem jako kompozytor muzyki użytkowej oraz koncertowej, jednak szersze zainteresowanie zaczął wzbudzać dopiero po swojej śmierci. Sławę przyniosła mu wykonana w 2010 roku na festiwalu w Bregencji „Pasażerka”, pierwsza opera kompozytora. Dzieło, którego akcja rozgrywa się w obozie koncentracyjnym, wywołało wtedy sensację i zaowocowało kolejnymi wykonaniami na deskach scen całego świata. Nie bez pewnego znaczenia dla zaciekawienia jego muzyką był dramatyczny życiorys: w 1939 roku  ucieczka przed Niemcami z Warszawy do Związku Radzieckiego, w 1941 roku powtórna ucieczka - teraz do Taszkentu, a także aresztowanie w czasie antysemickiej nagonki za rządów Stalina. Wajnberg jako muzyk czuł się Żydem, kształtowała go muzyka rosyjska, ale jako człowiek do końca życia czuł się Polakiem.

Ta publikacja to świeże spojrzenie na kolędy, które dzięki nowoczesnym jazzowym harmoniom zyskują nowe brzmienie, a przy tym pozostają łatwe do zagrania – idealne dla początkujących. Wybrane tonacje sprawiają, że melodia mieści się w wygodnym zakresie głosu, co pozwala na swobodne śpiewanie nawet bez doświadczenia wokalnego. Nuty zapisane są w klasyczny sposób, a nad nimi umieszczono dodatkowo akordy, co umożliwia także prosty akompaniament gitarowy. To doskonała opcja dla tych, którzy chcą połączyć świąteczne muzykowanie z subtelnym jazzowym akcentem.

Publikacja zawiera kolędy w opracowaniu na czworo skrzypiec. Wspólnym mianownikiem wszystkich wybranych melodii jest ludowy charakter linii melodycznych, a w częściach: 2-4 nawiązanie do tematyki pasterskiej. Celem zintegrowania zespołu wykonawczego autor zdecydował się na rozczłonkowanie materiału muzycznego, czego efektem stał się podział melodii nie tylko na zdania lub frazy muzyczne, ale niekiedy i motywy oraz "rozrzucenie" ich po wszystkich partiach skrzypcowych.Do utworów dołączone są kody QR, które odnoszą do kanału YouTube, gdzie zamieszczone zostały nagrania kolęd w wykonaniu uczniów ZSM im. Krzysztofa Komedy-Trzcińskiego w Ostrowie Wielkopolskim.
W publikacji:
Ach, ubogi żłobie; Hej, w dzień narodzenia; Pasterze mili; My, też pastuszkowie

Ignacy Jan Paderewski (1860–1941) – światowej sławy pianista i kompozytor, polityk, mąż stanu, niestrudzony działacz na rzecz niepodległości Polski. Podporządkował życie i oszałamiającą karierę sprawie polskiej. Jako dziecko marzył, żeby stać się „kimś” i uratować ojczyznę. To marzenie spełniał i spełnił konsekwentnie – dzięki swej tytanicznej pracy i zdolnościom stał się pianistą koncertującym na wszystkich kontynentach, został idolem, gwiazdą, celebrytą i najlepiej zarabiającym pianistą w całej historii. Od 1914 roku każdy występ zaczynał przemową o Polsce, zjednał sobie najważniejsze koronowane i niekoronowane głowy państw, aż w końcu stał się jednym z autorów polskiej niepodległości. Magdalena Majewska opowiada o nim z nieukrywaną fascynacją. Tętniąca życiem narracja oczarowuje od pierwszych słów – niemal widzimy tego młodzieńca ze złotą czupryną, dowcipnego, atrakcyjnego, ambitnego, szlachetnego... i już rozumiemy, dlaczego swoją osobowością i muzyką hipnotyzował tłumy.